Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to flatter one's self

  • 1 blandiens

    blandĭor, ītus, 4, v. dep. [blandus].
    I. 1.
    With dat.:

    matri interfectae infante miserabiliter blandiente,

    Plin. 34, 8, 19, § 88.—
    2.
    With inter se, Plin. 10, 37, 52, § 109.—
    3.
    With ut and subj.:

    Hannibalem pueriliter blandientem patri ut duceretur in Hispaniam,

    Liv. 21, 1, 4.—
    4.
    Absol.:

    cessit immanis tibi blandienti Janitor aulae Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    tantusque in eo vigor, et dulcis quidam blandientis risus apparuit, ut, etc.,

    Just. 1, 4, 12:

    et modo blanditur, modo... Terret,

    Ov. M. 10, 416.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to flatter, make flattering, courteous speeches, be complaisant to.
    1.
    With dat.:

    nostro ordini palam blandiuntur,

    Plaut. Cist. 1, 1, 37:

    blandiri eis subtiliter a quibus est petendum,

    Cic. de Or. 1, 20, 90:

    cur matri praeterea blanditur?

    id. Fl. 37, 92:

    durae supplex blandire puellae,

    Ov. A. A. 2, 527:

    sic (Venus) patruo blandita suo est,

    id. M. 4, 532; 6, 440; 14, 705.—
    2.
    Absol.:

    quippe qui litigare se simulans blandiatur,

    Cic. Lael. 26, 99:

    lingua juvet, mentemque tegat. Blandire, noceque,

    Ov. Am. 1, 8, 103:

    in blandiendo (vox) lenis et summissa,

    Quint. 11, 3, 63:

    pavidum blandita,

    timidly coaxing, Ov. M. 9, 569: qui cum dolet blanditur, post tempus sapit, Publ. Syr. v. 506 Rib.—
    3.
    With per:

    de Commageno mirifice mihi et per se et per Pomponium blanditur Appius,

    Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2.—
    4.
    With abl.:

    torrenti ac meditatā cotidie oratione blandiens,

    Plin. 26, 3, 7, § 12.—
    B.
    In partic.
    1.
    Blandiri sibi, etc., to flatter one ' s self with something, to fancy something, delude one ' s self:

    blandiuntur enim sibi, qui putant, etc.,

    Dig. 26, 7, 3, § 2.—So often in Dig. et Codd.; cf.:

    ne nobis blandiar,

    not to flatter ourselves, to tell the whole truth, Juv. 3, 126.—
    2.
    Pregn., to persuade or impel by flattery ( = blandiendo persuadeo or compello—very rare).
    a.
    With subj.:

    (ipsa voluptas) res per Veneris blanditur saecla propagent ( = sic blanditur ut propagent),

    Lucr. 2, 173 Lachm.—
    b.
    With ab and ad:

    cum etiam saepe blandiatur gratia conviviorum a veris indiciis ad falsam probationem,

    Vitr. 3 praef. —
    III.
    Trop.
    A.
    Of inanim. things as subjects, to flatter, please, be agreeable or favorable to; to allure by pleasure, to attract, entice, invite.
    1.
    With dat.:

    video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    blandiebatur coeptis fortuna,

    Tac. H. 2, 10. —
    2.
    Absol.:

    fortuna cum blanditur captatum venit, Publ. Syr. v. 167 Rib: blandiente inertiā,

    Tac. H. 4, 4:

    ignoscere vitiis blandientibus,

    id. Agr. 16; Suet. Ner. 20; Plin. 13, 9, 17, § 60.—
    3.
    With abl.: opportuna suā blanditur populus umbrā, Ov M. 10, 555.—
    B.
    Of things as objects:

    cur ego non votis blandiar ipse meis?

    i. e. believe what I wish, Ov. Am. 2, 11, 54:

    nisi tamen auribus nostris bibliopolae blandiuntur,

    tickle with flattery, Plin. Ep. 1, 2, 6.—Hence,
    A.
    Subst.: blandĭens, entis, m., a flatterer:

    adversus blandientes incorruptus,

    Tac. H. 1, 35.—
    B.
    blandītus, a, um, P. a., pleasant, agreeable, charming (rare):

    rosae,

    Prop. 4 (5), 6, 72:

    peregrinatio,

    Plin. 10, 23, 33, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > blandiens

  • 2 blandior

    blandĭor, ītus, 4, v. dep. [blandus].
    I. 1.
    With dat.:

    matri interfectae infante miserabiliter blandiente,

    Plin. 34, 8, 19, § 88.—
    2.
    With inter se, Plin. 10, 37, 52, § 109.—
    3.
    With ut and subj.:

    Hannibalem pueriliter blandientem patri ut duceretur in Hispaniam,

    Liv. 21, 1, 4.—
    4.
    Absol.:

    cessit immanis tibi blandienti Janitor aulae Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    tantusque in eo vigor, et dulcis quidam blandientis risus apparuit, ut, etc.,

    Just. 1, 4, 12:

    et modo blanditur, modo... Terret,

    Ov. M. 10, 416.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to flatter, make flattering, courteous speeches, be complaisant to.
    1.
    With dat.:

    nostro ordini palam blandiuntur,

    Plaut. Cist. 1, 1, 37:

    blandiri eis subtiliter a quibus est petendum,

    Cic. de Or. 1, 20, 90:

    cur matri praeterea blanditur?

    id. Fl. 37, 92:

    durae supplex blandire puellae,

    Ov. A. A. 2, 527:

    sic (Venus) patruo blandita suo est,

    id. M. 4, 532; 6, 440; 14, 705.—
    2.
    Absol.:

    quippe qui litigare se simulans blandiatur,

    Cic. Lael. 26, 99:

    lingua juvet, mentemque tegat. Blandire, noceque,

    Ov. Am. 1, 8, 103:

    in blandiendo (vox) lenis et summissa,

    Quint. 11, 3, 63:

    pavidum blandita,

    timidly coaxing, Ov. M. 9, 569: qui cum dolet blanditur, post tempus sapit, Publ. Syr. v. 506 Rib.—
    3.
    With per:

    de Commageno mirifice mihi et per se et per Pomponium blanditur Appius,

    Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2.—
    4.
    With abl.:

    torrenti ac meditatā cotidie oratione blandiens,

    Plin. 26, 3, 7, § 12.—
    B.
    In partic.
    1.
    Blandiri sibi, etc., to flatter one ' s self with something, to fancy something, delude one ' s self:

    blandiuntur enim sibi, qui putant, etc.,

    Dig. 26, 7, 3, § 2.—So often in Dig. et Codd.; cf.:

    ne nobis blandiar,

    not to flatter ourselves, to tell the whole truth, Juv. 3, 126.—
    2.
    Pregn., to persuade or impel by flattery ( = blandiendo persuadeo or compello—very rare).
    a.
    With subj.:

    (ipsa voluptas) res per Veneris blanditur saecla propagent ( = sic blanditur ut propagent),

    Lucr. 2, 173 Lachm.—
    b.
    With ab and ad:

    cum etiam saepe blandiatur gratia conviviorum a veris indiciis ad falsam probationem,

    Vitr. 3 praef. —
    III.
    Trop.
    A.
    Of inanim. things as subjects, to flatter, please, be agreeable or favorable to; to allure by pleasure, to attract, entice, invite.
    1.
    With dat.:

    video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    blandiebatur coeptis fortuna,

    Tac. H. 2, 10. —
    2.
    Absol.:

    fortuna cum blanditur captatum venit, Publ. Syr. v. 167 Rib: blandiente inertiā,

    Tac. H. 4, 4:

    ignoscere vitiis blandientibus,

    id. Agr. 16; Suet. Ner. 20; Plin. 13, 9, 17, § 60.—
    3.
    With abl.: opportuna suā blanditur populus umbrā, Ov M. 10, 555.—
    B.
    Of things as objects:

    cur ego non votis blandiar ipse meis?

    i. e. believe what I wish, Ov. Am. 2, 11, 54:

    nisi tamen auribus nostris bibliopolae blandiuntur,

    tickle with flattery, Plin. Ep. 1, 2, 6.—Hence,
    A.
    Subst.: blandĭens, entis, m., a flatterer:

    adversus blandientes incorruptus,

    Tac. H. 1, 35.—
    B.
    blandītus, a, um, P. a., pleasant, agreeable, charming (rare):

    rosae,

    Prop. 4 (5), 6, 72:

    peregrinatio,

    Plin. 10, 23, 33, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > blandior

  • 3 placeo

    plăcĕo, cŭi and cĭtus, cĭtum, 2, v. n. ( part. fut. pass.:

    dos placenda,

    Plaut. Trin. 5, 2, 35; v. I. A. fin.) [cf. placo], to please, to be pleasing or agreeable, to be welcome, acceptable, to satisfy (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ungor ut illi placeam,

    Plaut. Cas. 2, 3, 11:

    meo neque cara'st cordi neque placet,

    id. Ep. 1, 2, 30:

    si placeo, utere,

    Ter. Phorm. 3, 2, 43:

    non placet Antonio consulatus meus: at placuit P. Servilio,

    Cic. Phil. 2, 5, 12; Ter. Ad. 1, 1, 34: et quae vobis placita est condicio, datur. id. Hec. 2, 1, 44:

    nec dubito, quin mihi (Erigona) placitura sit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 13:

    exspecto quid illis placeat de epistolā ad Caesarem,

    id. Att. 13, 1:

    tibi Ne Enipeus Plus justo placeat,

    Hor. C. 3, 7, 24:

    dis, quibus septem placuere colles,

    id. C. S. 7; id. Ep. 1, 7, 45; 1, 17, 35:

    quid placet aut odio est,

    id. ib. 2, 1, 101:

    quod spiro et placeo (si placeo) tuum est,

    id. C. 4, 3, 24; Plin. 12, 7, 14, § 29:

    sibi non placere, quod (Aristides) cupide elaborasset, ut, etc.,

    Nep. Arist. 1, 4:

    quis gener hic placuit censu minor,

    Juv. 3, 160:

    Deo placere non possunt,

    Vulg. Rom. 8, 8.—As act.:

    si illa tibi placet, placenda dos quoque'st quam dat tibi,

    must be pleasing, Plaut. Trin. 5, 2, 35.—
    B.
    In partic.
    1.
    In scenic lang., of players or pieces presented, to please, find favor, give satisfaction:

    primo actu placeo, Ter. Hec. prol. alt. 31: cui scenico placenti,

    Suet. Ner. 42; id. Galb. 12; id. Vit. 11:

    populo ut placerent quas fecisset fabulas,

    Ter. And. prol. 3;

    id. Hec. prol. alt. 12: ubi (fabulae) sunt cognitae, Placitae sunt,

    id. ib. 13.—
    2.
    Placere sibi, to be pleased or satisfied with one's self, to flatter one's self, to pride or plume one's self:

    ego numquam mihi minus quam hesterno die placui,

    Cic. de Or. 2, 4, 15:

    nolo tibi tam valde placeas,

    Petr. 126; Plin. 35, 9, 36, § 63:

    tu tibi tunc curruca places,

    Juv. 6, 276:

    omnes competitores placebant sibi, omnes omnibus displicebant,

    Sid. Ep. 7, 9.—
    II.
    Transf.: placet mihi (tibi, etc.), or simply placet, it pleases me, it seems good, right, or proper to me; it is my opinion, I am of opinion, I hold, believe, intend, purpose; and in perf., placuit, or placitum est, it is decided, resolved, determined (mihi, nobis, etc., or absol.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With dat.:

    ut ipsi auctori hujus disciplinae placet,

    Cic. Fin. 1, 9, 29:

    ut doctissimis sapientissimisque placuit,

    id. Div. 1, 49, 110:

    postea mihi placuit, ut summorum oratorum Graecas orationes explicarem,

    id. de Or. 1, 34, 155:

    ita nobis placitum est, ut, etc.,

    Auct. Her. 2, 1, 1:

    sic Justitiae placitumque Parcis,

    Hor. C. 2, 17, 16:

    si placitum hoc Superis,

    Val. Fl. 3, 296.—With subject-clause:

    duo placet esse Carneadi genera visorum,

    Cic. Ac. 2, 31, 99; id. Rep. 1, 38, 60:

    sic visum Veneri, cui placet impares Formas, etc., mittere,

    Hor. C. 1, 33, 10:

    quis paria esse fere placuit peccata, laborant, Cum, etc.,

    id. S. 1, 3, 96.—
    (β).
    Without dat., Cic. Rep. 1, 46, 70:

    sed, si placet, in hunc diem hactenus,

    id. ib. 2, 44, 71; id. Sest. 51:

    placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco considerent,

    id. Rep. 1, 12, 18.—With neutr. pron. as subj.:

    hocine placet?

    Plaut. Am. 1, 3, 16.—With subj.:

    placuit ad hunc primum ferremus aditum,

    App. M. 4, 9.—With subject-clause:

    placet enim esse quiddam in re publicā praestans et regale, etc.,

    Cic. Rep. 1, 45, 69; 1, 36, 56:

    si enim pecunias aequari non placet,

    id. ib. 1, 32, 49:

    hos corripi placitum,

    Tac. A. 4, 19; 6, 7; Hor. S. 1, 3, 96.—
    B.
    In partic.
    1.
    In publicists' lang., to resolve, will, order, determine:

    senatui placere, ut C. Pansa, etc.,

    Cic. Phil. 14, 14, 38:

    senatui placere, C. Cassium, etc.,

    id. ib. 11, 12, 30:

    deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi,

    Caes. B. G. 7, 15:

    quamobrem placitum est mihi, ut, etc.,

    Cic. Att. 8, 12, A, §

    4: edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere,

    Suet. Aug. 44 fin.; cf.:

    quid placeat, die,

    your decision, Juv. 10, 338.—
    2.
    Si dis placet, please the gods; and in eccl. writers:

    Deo placere,

    Vulg. Num. 23, 27; v. deus.— Hence, *
    A.
    plăcens, entis, P. a., pleasing, charming, dear:

    expetendum esse quod non placens sit,

    Cic. Fin. 3, 8:

    placens uxor,

    Hor. C. 2, 14, 21.— Acceptable:

    hostia placens Deo,

    Vulg. Phil. 4, 18:

    sibi placentes,

    self-willed, id. 2 Pet. 2, 10.—
    B.
    plăcĭtus, a, um, P. a., pleasing, agreeable, acceptable (mostly poet.):

    placita es simplicitate tuā,

    you are pleasing, you please, Ov. Am. 2, 4, 18:

    oliva,

    Verg. G. 2, 425:

    amor,

    id. A. 4, 38:

    bona,

    Ov. H. 17, 98:

    in locum ambobus placitum exercitus conveniunt,

    Sall. J. 81, 1:

    artes,

    Tac. A. 2, 66:

    exemplum,

    id. ib. 4, 37:

    eum (regem creari) quasi placitissimum diis. qui, etc.,

    Just. 18. 3. 9 (the reading acceptissimum is a later emendation).— Abl. absol.: sic placito ocius surrexit. App. M. 2, 24:

    placiti dies,

    appointed days, Vulg. 1 Reg. 13, 11.—
    2.
    Subst.: plăcĭtum, i, n.
    a.
    Prop., that which is pleasing or agreeable:

    ultra placitum laudare,

    more than is agreeable, Verg. E. 7, 27.—
    b.
    Transf.
    (α).
    An opinion, sentiment (post-Aug.):

    Catonis placita de olivis,

    Plin. 15, 5, 6, § 20.—
    (β).
    A determination, prescription, order:

    medicorum placita,

    Plin. 14, 22, 28, § 143.—
    (γ).
    A maxim, principle:

    ipse (Rubellius) placita majorum colebat,

    Tac. A. 14, 22:

    sapientium placita,

    id. ib. 16, 19:

    Stoicorum,

    id. H. 3, 81:

    philosophorum,

    id. Or. 19:

    nec est quare hoc inter nostra placita mireris,

    Sen. Ep. 66, 45:

    decreta, quae Graeci vocant dogmata, nobis vel decreta licet adpellare vel scita vel placita,

    Sen. Ep. 95, 10: philosophiae placita, id. ib. §

    37: Babyloniorum,

    Plin. 2, 79, 81, § 191; Col. 9, 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > placeo

  • 4 sperata

    spēro, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To hope (something desirable), to look for, trust, expect; to promise or flatter one's self (the predom. signif. of the word; syn.: confido, exspecto).
    (α).
    Absol.: spero, si speres quicquam prodesse potes sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

    quoad Pompeius in Italiā fuit, sperare non destiti,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    sperat animus,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 36:

    ut neque accusator timere neque reus sperare debuerit,

    Cic. Clu. 7, 20:

    jubes bene sperare et bono esse animo,

    id. Deiot. 14, 38:

    Attica nostra quid agat, scire cupio: etsi tuae litterae recte sperare jubent,

    id. Att. 13, 17:

    tu jam, ut spero et ut promittis, aderis,

    id. ib. 16, 3, 4:

    omnia experiar et, ut spero, assequar... Sed, ut spero, valebis,

    id. ib. 7, 2, 6:

    ut mihi detis hanc veniam accommodatam huic reo, vobis, quemadmodum spero, non molestam,

    id. Arch. 2, 3:

    Argyrippus exorari spero poterit, ut sinat, etc.,

    Plaut. As. 5, 2, 67; cf.: Ch. Non usus veniet, spero. Sy. Spero hercle ego quoque, Ter. Heaut. 3, 2, 42:

    interea fiet aliquid, spero,

    id. And. 2, 1, 14: salvus sit;

    spero,

    id. Ad. 3, 3, 57.—
    (β).
    With acc.:

    his omnibus victoriam sperantibus pacis nomen adferemus,

    Cic. Phil. 12, 5, 10:

    consulatum,

    id. ib. 12, 6, 14:

    gloriam sperabit a latronum gregibus,

    id. ib. 12, 10, 26: magis adversos rerum exitus metuens quam sperans secundos, id. Fam. 6, 14, 1:

    id ego et speraram prudentiā tuā fretus, et, ut confiderem, fecerunt tuae litterae,

    id. ib. 12, 18: a quo nihil speres boni rei publicae, quia non vult;

    nihil metuas mali, quia non audet,

    id. Att. 1, 13, 2:

    a quo genere hominum victoriam sperasset,

    Caes. B. C. 3, 96 fin.:

    omnia ex victoriā et ex suā liberalitate sperarent,

    id. ib. 3, 6; cf. id. ib. 3, 60:

    quibus (tormentis) ipsi magna speravissent,

    id. ib. 2, 16 fin.:

    spero meliora,

    Cic. Att. 14, 16, 3:

    aliquid sibi,

    id. Tusc. 1, 36, 86; Sall. C. 37, 6:

    bona alicuius,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    hoc sperans, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 85:

    sperare victoriam ab aliquo,

    id. B. C. 3, 96: quod sapienter speravimus, perseveranter consectari, have expected, Col. praef. §

    29: sperata gloria (opp. parta),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15; Liv. 28, 41, 6:

    sperata praeda,

    Caes. B. G. 6, 8:

    spem speratam quom optulisti,

    Plaut. Merc. 5, 2, 2:

    civitatem optandam magis quam sperandam quam minimam posuit,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; Liv. 4, 15, 5:

    exitum malis sperare,

    Sall. C. 40, 2:

    amicitiam, regnum,

    id. J. 24, 5:

    mortem honestam,

    id. H. 2, 41, 2 Dietsch:

    salutem,

    id. C. 58, 16:

    spes,

    Curt. 5, 10, 1:

    mali poenam, Lact. de Ira, 16, 8: perpetuam felicitatem,

    Suet. Aug. 94; id. Vesp. 12; Sen. Ira, 3, 31, 2; Just. 21, 2, 5:

    sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem bene praeparatum Pectus,

    Hor. C. 2, 10, 13:

    grata superveniat, quae non sperabitur hora,

    id. Ep. 1, 4, 14 et saep.: dis sum fretus, deos sperabimus, we will hope or trust in the gods, Plaut. Cas. 2, 5, 38; cf. id. Mil. 4, 5, 10; id. Cist. 2, 3, 52.—
    (γ).
    With obj.-clause (so most freq.; usually with inf. fut.; less freq. but class. with inf. pres. or perf.).—With inf. fut.:

    ego me confido liberum fore, tu te numquam speras,

    Plaut. Pers. 2, 4, 15; Cic. Rep. 1, 20, 33:

    ex quibus sperant se maximum fructum esse capturos,

    id. Lael. 21, 79:

    quod amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam fore, etc.,

    id. ib. 4, 15:

    tu fac animo forti magnoque sis, speresque fore, ut, etc.,

    id. Fam. 1, 5, 6 fin.; cf.:

    spero fore, ut contingat id nobis,

    id. Tusc. 1, 34, 82 et saep.— With inf. pres.:

    qui istoc te speras modo Potesse dissimulando infectum hoc reddere,

    Plaut. Most. 4, 3, 22:

    spero me habere, qui hunc excruciem,

    Ter. Eun. 5, 3, 11:

    sperat se a me avellere,

    id. ib. 3, 3, 14:

    totius Galliae sese potiri posse sperant,

    Caes. B. G. 1, 3:

    spero, quae tua prudentia est, et hercule, ut me jubet Acastus, confido te jam, ut volumus, valere,

    Cic. Att. 6, 9, 1:

    sperabam tuum adventum appropinquare,

    id. Fam. 4, 6, 3:

    speremus, nostrum nomen volitare et vagari latissime,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    spero te mihi ignoscere, si, etc.,

    id. Fam. 1, 6, 2:

    spero esse, ut volumus,

    id. Att. 12, 6 b, 4:

    ita quiddam spero nobis profici, cum, etc.,

    id. ib. 1, 1; Sall. H. 4, 61, 2 Dietsch:

    speramus carmina fingi posse,

    Hor. A. P. 331: neque ego hanc abscondere furto Speravi, ne finge, fugam, I did not hope or expect, Verg. A. 4, 338.—So esp. when used like Engl. hope, in the sense trust, believe:

    spero nostram amicitiam non egere testibus,

    Cic. Fam. 2, 2:

    id enim deos immortalis spero aequissimum judicare,

    id. Phil. 11, 15, 39; cf. infra, II. fin. —With inf. perf.:

    speravi miser Ex servitute me exemisse filium,

    Plaut. Capt. 3, 5, 99:

    me ejus spero fratrem propemodum Jam repperisse,

    Ter. Eun. 1, 2, 123:

    sperabam jam defervisse adulescentiam,

    id. Ad. 1, 2, 72: spero tibi me causam probasse;

    cupio quidem certe,

    Cic. Att. 1, 1, 4:

    spero cum Crassipede nos confecisse,

    id. Q. Fr. 2, 4, 2:

    et tum mirifice sperabat se esse locutum,

    Cat. 84, 3:

    sperasse libertatem se civium suorum emisse,

    Liv. 4, 15, 6:

    sperabam ita notata me reliquisse genera, etc.,

    Cic. Fam. 7, 32, 1; id. Att. 2, 21, 2; 10, 7, 3. —Ellipt.:

    qui semper vacuam, semper amabilem Sperat (sc. te fore),

    Hor. C. 1, 5, 11.—
    (δ).
    With ut and subj.:

    quoniam, ut salvum vellent tyrannum, sperare non poterat,

    Liv. 34, 27, 3:

    ut patiatur... nec sperandum ulli nec concupiscendum est,

    Sen. ad Polyb. 18, 6; Just. 5, 3, 3.—() In a Greek construction, with fut. part.:

    visura et quamvis numquam speraret Ulixen, etc. (for se visuram esse),

    Prop. 2, 9, 7 Paley ad loc.—
    (ζ).
    With de (very rare):

    neque de otio nostro spero jam,

    Cic. Att. 9, 7, 5; id. Verr. 2, 1, 2, § 6: de eo bene sperare (with obj.clause, cf. g supra), Nep. Milt. 1, 1.—
    II.
    To look for, expect, apprehend that which is undesired, elpizô (rare, and mostly poet.;

    in Cic. only with non, and ironically): nam quod tu speres, propulsabo facile,

    Ter. And. 2, 3, 21:

    mihi non hoc miserae sperare jubebas, Sed conubia laeta,

    Cat. 64, 140:

    haec merui sperare? dabis mihi, perfida, poenas,

    Prop. 2, 5, 3:

    hunc ego si potui tantum sperare dolorem, Et perferre, soror, potero,

    Verg. A. 4, 419 (cf. Quint. 8, 2, 3); cf. Flor. 3, 1, 1:

    haec adeo ex illo mihi jam speranda fuerunt Tempore, cum, etc.,

    Verg. A. 11, 275:

    mene efferre pedem, genitor, te posse relicto Sperasti?

    id. ib. 2, 658; cf. Suet. Caes. 60:

    si genus humanum et mortalia temnitis arma, At sperate deos memores fandi atque nefandi,

    expect, fear, Verg. A. 1, 543:

    exstinguine mea Speravi te posse manu,

    Val. Fl. 3, 295:

    aliquod in Africā bellum,

    Flor. 3, 1, 1:

    jam quartanam sperantibus aegris,

    Juv. 4, 57.—With a negative particle: Sc. Moneo ego te: te deseret ille aetate et satietate. Ph. Non spero. Sc. Insperata accidunt magis saepe quam quae speres, Plaut. Most. 1, 3, 40: id quod non spero, Afran ap. Charis. p. 195 P.:

    sin a vobis, id quod non spero, deserar,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10: te tam mobili in me meosque esse animo non sperabam, Q. Metell. ap. Cic. Fam. 5, 1, 2:

    non speravi te sequi,

    Stat. Th. 6, 139.—Ironically:

    quoniam haec satis spero vobis molesta videri,

    Cic. de Or. 3, 13, 51.—Hence, spērātus, a, um, P. a., that is hoped or longed for; as subst.: spērātus, i, m.; spērāta, ae, f., a betrothed, intended, a lover; a bride (ante- and post-class.): curre et nuntia Venire me et mecum speratum adducere, Afran. ap. Non. 174, 31:

    sperata, salve,

    Plaut. Poen. 5, 4, 97; so, sperata, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, 7, 71; Afran. ap. Non. 174, 33; Arn. 4, 140; Hyg. Fab. 31; 33.—Once also of a wife not seen for a long time:

    Amphitruo uxorem salutat laetus speratam suam,

    Plaut. Am. 2, 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > sperata

  • 5 spero

    spēro, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To hope (something desirable), to look for, trust, expect; to promise or flatter one's self (the predom. signif. of the word; syn.: confido, exspecto).
    (α).
    Absol.: spero, si speres quicquam prodesse potes sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

    quoad Pompeius in Italiā fuit, sperare non destiti,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    sperat animus,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 36:

    ut neque accusator timere neque reus sperare debuerit,

    Cic. Clu. 7, 20:

    jubes bene sperare et bono esse animo,

    id. Deiot. 14, 38:

    Attica nostra quid agat, scire cupio: etsi tuae litterae recte sperare jubent,

    id. Att. 13, 17:

    tu jam, ut spero et ut promittis, aderis,

    id. ib. 16, 3, 4:

    omnia experiar et, ut spero, assequar... Sed, ut spero, valebis,

    id. ib. 7, 2, 6:

    ut mihi detis hanc veniam accommodatam huic reo, vobis, quemadmodum spero, non molestam,

    id. Arch. 2, 3:

    Argyrippus exorari spero poterit, ut sinat, etc.,

    Plaut. As. 5, 2, 67; cf.: Ch. Non usus veniet, spero. Sy. Spero hercle ego quoque, Ter. Heaut. 3, 2, 42:

    interea fiet aliquid, spero,

    id. And. 2, 1, 14: salvus sit;

    spero,

    id. Ad. 3, 3, 57.—
    (β).
    With acc.:

    his omnibus victoriam sperantibus pacis nomen adferemus,

    Cic. Phil. 12, 5, 10:

    consulatum,

    id. ib. 12, 6, 14:

    gloriam sperabit a latronum gregibus,

    id. ib. 12, 10, 26: magis adversos rerum exitus metuens quam sperans secundos, id. Fam. 6, 14, 1:

    id ego et speraram prudentiā tuā fretus, et, ut confiderem, fecerunt tuae litterae,

    id. ib. 12, 18: a quo nihil speres boni rei publicae, quia non vult;

    nihil metuas mali, quia non audet,

    id. Att. 1, 13, 2:

    a quo genere hominum victoriam sperasset,

    Caes. B. C. 3, 96 fin.:

    omnia ex victoriā et ex suā liberalitate sperarent,

    id. ib. 3, 6; cf. id. ib. 3, 60:

    quibus (tormentis) ipsi magna speravissent,

    id. ib. 2, 16 fin.:

    spero meliora,

    Cic. Att. 14, 16, 3:

    aliquid sibi,

    id. Tusc. 1, 36, 86; Sall. C. 37, 6:

    bona alicuius,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    hoc sperans, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 85:

    sperare victoriam ab aliquo,

    id. B. C. 3, 96: quod sapienter speravimus, perseveranter consectari, have expected, Col. praef. §

    29: sperata gloria (opp. parta),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15; Liv. 28, 41, 6:

    sperata praeda,

    Caes. B. G. 6, 8:

    spem speratam quom optulisti,

    Plaut. Merc. 5, 2, 2:

    civitatem optandam magis quam sperandam quam minimam posuit,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; Liv. 4, 15, 5:

    exitum malis sperare,

    Sall. C. 40, 2:

    amicitiam, regnum,

    id. J. 24, 5:

    mortem honestam,

    id. H. 2, 41, 2 Dietsch:

    salutem,

    id. C. 58, 16:

    spes,

    Curt. 5, 10, 1:

    mali poenam, Lact. de Ira, 16, 8: perpetuam felicitatem,

    Suet. Aug. 94; id. Vesp. 12; Sen. Ira, 3, 31, 2; Just. 21, 2, 5:

    sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem bene praeparatum Pectus,

    Hor. C. 2, 10, 13:

    grata superveniat, quae non sperabitur hora,

    id. Ep. 1, 4, 14 et saep.: dis sum fretus, deos sperabimus, we will hope or trust in the gods, Plaut. Cas. 2, 5, 38; cf. id. Mil. 4, 5, 10; id. Cist. 2, 3, 52.—
    (γ).
    With obj.-clause (so most freq.; usually with inf. fut.; less freq. but class. with inf. pres. or perf.).—With inf. fut.:

    ego me confido liberum fore, tu te numquam speras,

    Plaut. Pers. 2, 4, 15; Cic. Rep. 1, 20, 33:

    ex quibus sperant se maximum fructum esse capturos,

    id. Lael. 21, 79:

    quod amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam fore, etc.,

    id. ib. 4, 15:

    tu fac animo forti magnoque sis, speresque fore, ut, etc.,

    id. Fam. 1, 5, 6 fin.; cf.:

    spero fore, ut contingat id nobis,

    id. Tusc. 1, 34, 82 et saep.— With inf. pres.:

    qui istoc te speras modo Potesse dissimulando infectum hoc reddere,

    Plaut. Most. 4, 3, 22:

    spero me habere, qui hunc excruciem,

    Ter. Eun. 5, 3, 11:

    sperat se a me avellere,

    id. ib. 3, 3, 14:

    totius Galliae sese potiri posse sperant,

    Caes. B. G. 1, 3:

    spero, quae tua prudentia est, et hercule, ut me jubet Acastus, confido te jam, ut volumus, valere,

    Cic. Att. 6, 9, 1:

    sperabam tuum adventum appropinquare,

    id. Fam. 4, 6, 3:

    speremus, nostrum nomen volitare et vagari latissime,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    spero te mihi ignoscere, si, etc.,

    id. Fam. 1, 6, 2:

    spero esse, ut volumus,

    id. Att. 12, 6 b, 4:

    ita quiddam spero nobis profici, cum, etc.,

    id. ib. 1, 1; Sall. H. 4, 61, 2 Dietsch:

    speramus carmina fingi posse,

    Hor. A. P. 331: neque ego hanc abscondere furto Speravi, ne finge, fugam, I did not hope or expect, Verg. A. 4, 338.—So esp. when used like Engl. hope, in the sense trust, believe:

    spero nostram amicitiam non egere testibus,

    Cic. Fam. 2, 2:

    id enim deos immortalis spero aequissimum judicare,

    id. Phil. 11, 15, 39; cf. infra, II. fin. —With inf. perf.:

    speravi miser Ex servitute me exemisse filium,

    Plaut. Capt. 3, 5, 99:

    me ejus spero fratrem propemodum Jam repperisse,

    Ter. Eun. 1, 2, 123:

    sperabam jam defervisse adulescentiam,

    id. Ad. 1, 2, 72: spero tibi me causam probasse;

    cupio quidem certe,

    Cic. Att. 1, 1, 4:

    spero cum Crassipede nos confecisse,

    id. Q. Fr. 2, 4, 2:

    et tum mirifice sperabat se esse locutum,

    Cat. 84, 3:

    sperasse libertatem se civium suorum emisse,

    Liv. 4, 15, 6:

    sperabam ita notata me reliquisse genera, etc.,

    Cic. Fam. 7, 32, 1; id. Att. 2, 21, 2; 10, 7, 3. —Ellipt.:

    qui semper vacuam, semper amabilem Sperat (sc. te fore),

    Hor. C. 1, 5, 11.—
    (δ).
    With ut and subj.:

    quoniam, ut salvum vellent tyrannum, sperare non poterat,

    Liv. 34, 27, 3:

    ut patiatur... nec sperandum ulli nec concupiscendum est,

    Sen. ad Polyb. 18, 6; Just. 5, 3, 3.—() In a Greek construction, with fut. part.:

    visura et quamvis numquam speraret Ulixen, etc. (for se visuram esse),

    Prop. 2, 9, 7 Paley ad loc.—
    (ζ).
    With de (very rare):

    neque de otio nostro spero jam,

    Cic. Att. 9, 7, 5; id. Verr. 2, 1, 2, § 6: de eo bene sperare (with obj.clause, cf. g supra), Nep. Milt. 1, 1.—
    II.
    To look for, expect, apprehend that which is undesired, elpizô (rare, and mostly poet.;

    in Cic. only with non, and ironically): nam quod tu speres, propulsabo facile,

    Ter. And. 2, 3, 21:

    mihi non hoc miserae sperare jubebas, Sed conubia laeta,

    Cat. 64, 140:

    haec merui sperare? dabis mihi, perfida, poenas,

    Prop. 2, 5, 3:

    hunc ego si potui tantum sperare dolorem, Et perferre, soror, potero,

    Verg. A. 4, 419 (cf. Quint. 8, 2, 3); cf. Flor. 3, 1, 1:

    haec adeo ex illo mihi jam speranda fuerunt Tempore, cum, etc.,

    Verg. A. 11, 275:

    mene efferre pedem, genitor, te posse relicto Sperasti?

    id. ib. 2, 658; cf. Suet. Caes. 60:

    si genus humanum et mortalia temnitis arma, At sperate deos memores fandi atque nefandi,

    expect, fear, Verg. A. 1, 543:

    exstinguine mea Speravi te posse manu,

    Val. Fl. 3, 295:

    aliquod in Africā bellum,

    Flor. 3, 1, 1:

    jam quartanam sperantibus aegris,

    Juv. 4, 57.—With a negative particle: Sc. Moneo ego te: te deseret ille aetate et satietate. Ph. Non spero. Sc. Insperata accidunt magis saepe quam quae speres, Plaut. Most. 1, 3, 40: id quod non spero, Afran ap. Charis. p. 195 P.:

    sin a vobis, id quod non spero, deserar,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10: te tam mobili in me meosque esse animo non sperabam, Q. Metell. ap. Cic. Fam. 5, 1, 2:

    non speravi te sequi,

    Stat. Th. 6, 139.—Ironically:

    quoniam haec satis spero vobis molesta videri,

    Cic. de Or. 3, 13, 51.—Hence, spērātus, a, um, P. a., that is hoped or longed for; as subst.: spērātus, i, m.; spērāta, ae, f., a betrothed, intended, a lover; a bride (ante- and post-class.): curre et nuntia Venire me et mecum speratum adducere, Afran. ap. Non. 174, 31:

    sperata, salve,

    Plaut. Poen. 5, 4, 97; so, sperata, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, 7, 71; Afran. ap. Non. 174, 33; Arn. 4, 140; Hyg. Fab. 31; 33.—Once also of a wife not seen for a long time:

    Amphitruo uxorem salutat laetus speratam suam,

    Plaut. Am. 2, 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > spero

  • 6 lapis

    lăpis, ĭdis (abl. lapi, Enn. ap. Prisc. 708 P.; gen. plur. lapiderum, C. Gell. ap. Charis. p. 40 P.), m. (f.: tanto sublatae sunt augmine tunc lapides, Enn. ap. Non. 211, 9) [etym. dub.; perh. from same root with rupes; cf. Corss. Ausspr. 1, 545; not connected with laas, Curt. Gr. Etym. p. 542], a stone (cf.: saxum, silex, cautes, cos, calculus).
    I.
    In gen.:

    stillicidi casus lapidem cavat,

    Lucr. 1, 313:

    undique lapides in murum jaci coepti sunt,

    Caes. B. G. 2, 6; cf. Cic. Mil. 15, 41:

    pars eminus glande aut lapidibus pugnare,

    Sall. J. 57, 4:

    lapide percussus,

    Plaut. Stich. 4, 2, 33:

    lapidem habere, ut illi cerebrum excutiam,

    id. Capt. 3, 4, 69; cf. Cic. de Or. 2, 47, 197:

    consul ingentem vim modicorum, qui funda mitti possent, lapidum paraverat,

    Liv. 38, 20, 1; Gell. 4, 14, 3 sqq.:

    e lapide duro parietes construere,

    Plin. 36, 22, 51, § 171:

    lapis duritia marmoris,

    id. 36, 22, 46, § 163:

    bibulus,

    sandstone, pumice-stone, Verg. G. 2, 348:

    molaris,

    a millstone, Quint. 2, 19, 3; cf.:

    num me illue ducis, ubi lapis lapidem terit?

    i. e. into the mill, Plaut. As. 1, 1, 16: Parius, Parian stone, i. e. Parian marble, Verg. A. 1, 593:

    lapide candidiore diem notare,

    i. e. to mark with a white stone the luckiest day, Cat. 68, 148; cf. lapillus.—
    B.
    Trop. for dulness, stupidity, want of feeling:

    ego me credidi homini docto rem mandare: is lapidi mando maximo,

    Plaut. Merc. 3, 4, 47:

    i, quid stas, lapis? quin accipis?

    Ter. Heaut. 4, 7, 3; cf. id. ib. 5, 1, 43:

    tu, inquam, mulier, quae me omnino lapidem, non hominem putas,

    id. Hec. 2, 1, 17;

    and with silex (q. v.): tu es lapide silice stultior,

    Plaut. Poen. 1, 2, 78; cf.:

    lapides mehercule omnes flere ac lamentari coëgisses,

    Cic. de Or. 1, 57, 245:

    lapis est ferrumque suam quicumque puellam verberat,

    Tib. 1, 10, 59:

    aut mare prospiciens in saxo frigida sedi, quamque lapis sedes, tam lapis ipsa fui,

    Ov. H. 19, 30.—Prov.:

    lapidem ferre altera manu, altera panem ostentare,

    i. e. to flatter openly and injure secretly, Plaut. Aul. 2, 2, 18:

    verberare lapidem,

    i. e. to hurt one's self more than one's enemy, id. Curc. 1, 3, 41:

    lapides loqui,

    to speak hard words, id. Aul. 2, 1, 29:

    ad eundem lapidem bis offendere,

    to commit the same error twice, Aus. Ep. 11; so,

    bis ad eundem (sc. lapidem),

    Cic. Fam. 10, 20, 2.—
    II.
    In partic.
    A.
    A mile-stone, set up on the roads at every thousand paces, which made a Roman mile;

    hence, with an ordinal numeral added to denote distance in miles: ad quartum et vicesimum lapidem a Roma,

    Varr. R. R. 3, 2, 14; cf.:

    effoditur ad vigesimum ab Urbe lapidem,

    Plin. 33, 12, 56, § 159:

    sacra videt fieri sextus ab Urbe lapis,

    Ov. F. 6, 682:

    intra vicesimum lapidem,

    Liv. 5, 4 fin.:

    duodecimum apud lapidem,

    Tac. A. 3, 45:

    a tertio lapide,

    Flor. 2, 6 fin.: ad lapidem undecimum, Paul. ex Fest. p. 250 Müll.—Sometimes ellipt. without lapis:

    ad duodecimum a Cremona,

    Tac. H. 2, 24:

    ad quartum,

    id. ib. 2, 39:

    ad octavum,

    id. ib. 3, 15.—
    B.
    The stone or stone elevation on which the prætor stood at slavesales:

    in eo ipso astas lapide, ubi praeco praedicat,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 17; Col. 3, 3, 8:

    praeter duos de lapide emptos tribunos,

    Cic. Pis. 15, 35.—
    C.
    Terminalis, a landmark, boundary-stone, Amm. 18, 2, 15;

    called lapis alone,

    Lact. 1, 20 fin.; so,

    lapis sacer,

    Liv. 41, 13; cf.:

    non fixus in agris, qui regeret certis finibus arva, lapis,

    Tib. 1, 3, 44; cf. id. 1, 1, 12.—
    D.
    A gravestone, tombstone, Prop. 3 (4), 1, 37; Tib. 1, 3, 54;

    called also ultimus,

    Prop. 1, 17, 20.—
    E.
    A precious stone, gem, jewel, pearl (mostly poet.), Cat. 69, 3:

    gemmas et lapides,

    Hor. C. 3, 24, 48:

    clari lapides,

    id. ib. 4, 13, 14; Ov. A. A. 1, 432; Sil. 12, 231; Mart. 11, 50, 4; Tac. A. 3, 53; Macr. S. 7, 13, 11.—
    F.
    A statue: Jovem lapidem jurare, the statue of Jupiter at the Capitol, Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4; v. Juppiter.—
    * 2.
    Meton.:

    albus,

    a table of white marble, a marble table, Hor. S. 1, 6, 116.

    Lewis & Short latin dictionary > lapis

  • 7 ceveo

    cēveo, ēre ( perf. cevi, without voucher in Prob. p. 1482 P.), v. n. [Sanscr. kju, to agitate one's self; cf. quatio].
    I.
    To move the haunches, Plaut. Fragin. ap. Non. p. 84, 18; Juv. 2, 21; 9, 40; Mart. 3, 95, 13; cf. criso.—
    * II.
    Trop. (the figure taken from the wagging of the tail of a dog), to fawn, flatter, Pers. 1, 87.

    Lewis & Short latin dictionary > ceveo

См. также в других словарях:

  • To lay hands on one's self — Lay Lay (l[=a]), v. t. [imp. & p. p. {Laid} (l[=a]d); p. pr. & vb. n. {Laying}.] [OE. leggen, AS. lecgan, causative, fr. licgan to lie; akin to D. leggen, G. legen, Icel. leggja, Goth. lagjan. See {Lie} to be prostrate.] 1. To cause to lie down,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • To lay one's self open to — Lay Lay (l[=a]), v. t. [imp. & p. p. {Laid} (l[=a]d); p. pr. & vb. n. {Laying}.] [OE. leggen, AS. lecgan, causative, fr. licgan to lie; akin to D. leggen, G. legen, Icel. leggja, Goth. lagjan. See {Lie} to be prostrate.] 1. To cause to lie down,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • To lay one's self out — Lay Lay (l[=a]), v. t. [imp. & p. p. {Laid} (l[=a]d); p. pr. & vb. n. {Laying}.] [OE. leggen, AS. lecgan, causative, fr. licgan to lie; akin to D. leggen, G. legen, Icel. leggja, Goth. lagjan. See {Lie} to be prostrate.] 1. To cause to lie down,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • To lay violent hands on one's self — Lay Lay (l[=a]), v. t. [imp. & p. p. {Laid} (l[=a]d); p. pr. & vb. n. {Laying}.] [OE. leggen, AS. lecgan, causative, fr. licgan to lie; akin to D. leggen, G. legen, Icel. leggja, Goth. lagjan. See {Lie} to be prostrate.] 1. To cause to lie down,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flatter — I. verb Etymology: Middle English flateren, from Anglo French flater to lap, flatter, of Germanic origin; akin to Old High German flaz flat Date: 13th century transitive verb 1. to praise excessively especially from motives of self interest 2. a …   New Collegiate Dictionary

  • flatter — v.tr. 1 compliment unduly; overpraise, esp. for gain or advantage. 2 (usu. refl.; usu. foll. by that + clause) please, congratulate, or delude (oneself etc.) (I flatter myself that I can sing). 3 a (of a colour, a style, etc.) make (a person)… …   Useful english dictionary

  • hope — I. n. 1. Trust, confidence, faith, reliance. 2. Expectancy, trustful longing, waiting under the possibility of fulfilment, sense of possible fulfilment. 3. Possibility of good, chance of the desired end, room for expectation, chance of a… …   New dictionary of synonyms

  • literature — /lit euhr euh cheuhr, choor , li treuh /, n. 1. writings in which expression and form, in connection with ideas of permanent and universal interest, are characteristic or essential features, as poetry, novels, history, biography, and essays. 2.… …   Universalium

  • List of Disgaea characters — This article contains information on characters from the video strategy/role playing games Disgaea: Hour of Darkness and Disgaea 2: Cursed Memories for the PlayStation 2 video game console, and Disgaea 3: Absence of Justice for the PlayStation 3… …   Wikipedia

  • Laid — Lay Lay (l[=a]), v. t. [imp. & p. p. {Laid} (l[=a]d); p. pr. & vb. n. {Laying}.] [OE. leggen, AS. lecgan, causative, fr. licgan to lie; akin to D. leggen, G. legen, Icel. leggja, Goth. lagjan. See {Lie} to be prostrate.] 1. To cause to lie down,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Lay — (l[=a]), v. t. [imp. & p. p. {Laid} (l[=a]d); p. pr. & vb. n. {Laying}.] [OE. leggen, AS. lecgan, causative, fr. licgan to lie; akin to D. leggen, G. legen, Icel. leggja, Goth. lagjan. See {Lie} to be prostrate.] 1. To cause to lie down, to be… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»